جهاد با نفس

از نظر علامه طباطبایی (ره) اولین گام توبه است. توبه از گناهان و سهل انگاری هایی که در طول عمر انجام داده ایم. توبه همراه با تفکر. فکر میکنم زمانی که وجدان ما بیدار شود و با تمام وجود پاسخ این سوالات که، برای چه به این دنیا آمده ایم و چرا باید ادامه دهیم و در نهایت چه خواهد شد، را گرفتیم، اول اینکه کامل خودمان و هدفمان را خواهیم شناخت و دوم اینکه به این جا میرسیم که پیرامون اعمال و رفتار خودمان تفکر کنیم و هیچ کاری را بدون در نظر گرفتن اون موارد گفته شده (یعنی رضایت خدا) انجام نخواهیم داد. باید به جایی برسیم که یقین پیدا کنیم که خدا و ائمه اطهار (علیها السلام)، بر تمامی اعمال و رفتار ما حاضر و ناظر می باشند.

بسیاری از بزرگان[1] که به مقاماتی دست یافته اند فکر کردن رو اولین راه دانسته اند.

از نظر حقیر فکرکردن، فکر سازنده کردن، بهترین شروع برای قدم گذاشتن در این راه است. ما این را بسیار شنیده ایم که فطرت انسان طوری است که در نهایت وجود خدا و با هدف بودن این دنیا و آفرینش را درک خواهد کرد حتی اگر مسلمان نباشد. اما چگونه به این نتیجه خواهد رسید؟ مسلما با فکر کردن به این نتیجه خواهیم رسید.

پس زمانی که فهمیدیم و البته ایمان آوردیم دلیل وجودیمان را، قدم گذاشتن در این راه آسان خواهد بود. بزرگترین مشکل ما این است که ایمان نداریم.

تصور کنید به اصطلاح عاشق یک فردی هستیم. عاشق مدام به فکر معشوق است. ائمه ی ما و پیامبران به مقام عشق به خدا رسیده بودند که در تمامی حالات به فکر خدا و رضایت او بودند.(البته این فقط یک مثال است که برای تلنگر به خودم زیاد از آن استفاده میکنم.) ظاهرا همه ی انسانها می توانند به جایگاهی برسند که جز رضایت خدا پی چیز دیگری نباشند چون ما انسانها فطرتا خدا جو هستیم. فقط باید به این نتیجه برسیم که شروع کنیم.

علامه طباطبایی (ره) در پاسخ به شخصی که از ایشان درخواست کرده بود که راهی به او نشان دهند که بتواند با توجه به شرایط به سمت خدا حرکت کنند، فرمودند:" توبه‏ای نموده، به مراقبه و محاسبه پردازید...[2]" ایشان روش پیشنهادی را اینگونه توضیح داده بودند که هر صبح که از خواب بیدار می شوید قصد جدی بکنید کاری را که انجام میدهید در جهت رضای خدا باشد، یعنی اینکه مدام در حال مراقبه باشید و به تعبیری قول خودمان یادمان نرود. بعد در شب قبل از خواب فکر کنیم پیرامون کارهایی که انجام داده ایم، اگر رضای خدا را در آن  منظور کرده ایم، به توفیقی که نسیبمان شده خدا را شکر کنیم و اگر خطا کردیم (به اصطلاح زیر قولمان زدیم!) استغفار کنیم. ادامه دادن این رویه، در طولانی مدت کمی مشکل است اما اگر ما بتوانیم هر روز این کار را ادامه دهیم با امید به خدا حتما به نتیجه خواهیم رسید.

من آنچه شرط بلاغست با تو مى گويم

تو خواه از سخنم پندگير و خواه ملال

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: